Het gewone leven na de feestdagen en langzaamaan gaan we aftellen…
Brrrr…. koud….
Het is misschien moeilijk te geloven maar af en toe is het een soort van koud in Curacao. Nou ja, koud…. niet dat we jassen aan moeten of zo (al lopen sommige locals wel met een jas aan), maar deze tijd van het jaar staat er altijd een flink windje, en die kan het fris maken. Maar wel relatief natuurlijk: bijvoorbeeld als je uit het zwembad komt, het zonnetje is al achter de bomen verdwenen en je staat op de wind. Dan is het nu opeens frisjes. Ook ’s nachts hoeven we niet meer de hele nacht de airco aan: tot iets van 01:00 blaast de airco nog wat frisse lucht, daarna laten we hem uitschakelen en blijft het lekker tot de ochtend. Daar staat tegenover dat we overdag nog gewoon in korte broek en t-shirt lopen, en als je lang in de zon loopt of zit ga je ook echt nog wel flink zweten. En wat we echt niet meer verwacht hadden: Miranda en Mark zijn afgelopen week voor de eerste keer hier verbrand in het zonnetje!
Carfies Mick en Sanne
Met onze hondjes gaat het prima. Ze voelen zich ondertussen al helemaal op hun gemak bij ons. Waren ze in het begin nog angstig om met ons mee te gaan of in de auto te zitten, nu rennen ze zonder riem keurig achter ons aan, en springen ze graag de auto in om ergens heen te gaan. We gaan regelmatig lekker met ze wandelen in de ‘bush’, waar ze heerlijk kunnen rennen, op ontdekking uit of achter de hagedisjes aan. Mick is gecastreerd en Sanne gesteriliseerd, wat uit voorzorg met alle hondjes bij CARF gedaan wordt, ter vermindering van het enorme overschot aan honden in Curacao. Was ook wel nodig, want Sanne (een teefje, voor de duidelijkheid) kreeg flink last van de hormoontjes en ze sprong zelf al van achteren boven op Mick. Niet helemaal zoals het hoort te gaan in de natuur volgens mij, maar ‘puberende’ hondjes zijn blijkbaar niet zo moeilijk. 😉
Nu nog op jacht naar twee reisbenches om ze mee naar NL te kunnen nemen. Voor eenmalig gebruik hopen we 2e hands wat te kunnen scoren, maar die zijn wat moeilijk te krijgen in Curacao. Als we ze nog in NL 2e hands kunnen scoren voor midden februari, dan kunnen we ze mee laten nemen door de ouders van Mark die dan weer naar Curacao vliegen. Dus mocht je nog een reisbench (maatje groot en maatje middel) weten voor een mooi prijsje, dan hoor ik het graag van je.
Poep-perikelen
We hadden de afgelopen tijd wat “poep-perikelen”. Eerst was er een probleem met de riolering: als we de wc beneden doorspoelden, kwam het water eerst flink omhoog (tot bijna aan de rand), om daarna langzaam weg te zakken. Wat bleek: de beerput zat vol. Door de rotsbodem van Curacao ligt er hier geen volwaardig rioleringssysteem, maar gebruikt men nog gewoon een beerput die ergens in de tuin is ingegraven. Toen die was leeggepompt (lekker klusje, maar ik hoefde het niet zelf te doen) leek het probleem opgelost, maar na een paar dagen begon het probleem weer opnieuw. De buis die door de tuin naar de beerput loopt, bleek deels verstopt. Nadat die was doorgestoken, hadden we het echte probleem te pakken: de wortels van het struikgewas groeien hier gewoon dwars door de rioleringsbuizen heen, en de wortels hadden de buis verstopt. Gelukkig was dat met de veer weg te halen, zodat het nu weer prima doorspoelt allemaal.
Charlotte
Charlotte (2 jaar en 9 maanden) is volop bezig om overdag zonder luier te kunnen lopen. Aan de ene kant vindt ze het spannend en leuk, aan de andere kant is ze ook wel een beetje bang voor ongelukjes. Het plassen op de wc gaat nu al prima, alleen voor de poepjes wil ze meestal toch nog wel even een luier aan. Maar buiten dat loopt ze nu als we thuis zijn zonder luier, en we hebben eigenlijk nog maar één ongelukje gehad. Gaat lekker zo, als ze dit even doorzet zijn we over een paar weken voor overdag van die dingen af.
Boca Santa Cruz
We hebben een nieuw strandje bezocht, Boca Sant Cruz. In Banda Abou, dus wel een stukje rijden vanuit Oost-Willemstad, maar de moeite waard! We kwamen er halverwege de zondagmorgen aan, waardoor het nog niet zo druk was en we gelukkig nog een parkeerplekje in de schaduw konden vinden. Geen strandbedjes hier, maar wel een stuk of 12 picknick-tafels onder een palapa. Het begon erg plezierig: Miranda ging gelijk even snorkelen en kwam nog geen 5 minuten later het water uit met 2 briefjes van NAF 100 en eentje van NAF 50. Bij elkaar toch € 100 die ze even uit het water viste! Max ook gelijk z’n snorkel en duikbril gepakt op zoek naar de schat, maar helaas hier bleef het bij.
Boca Santa Cruz is een typisch Curacaos baaitje met een licht rond lopend strandje van een kleine 200 mtr. lang. De zandstrook is ongeveer 20 à 30 mtr. breed, met daar achter een grasstrook met daarop twee grotere overdekte picknick-plekken. Die werden ook goed gebruikt want rond lunchtijd roken we volop de BBQ’s. We hebben hier heerlijk gezwommen, en met snorkelen nog een mega grote kreeft gezien die op nog geen metertje afstand opeens onder een steen vandaan kwam (best effe schrikken…).
Autokeuring en Wegenbelasting
We hebben ook e.e.a. moeten uitzoeken om voor de auto te regelen: Sowieso moeten we voor 2014 wegenbelasting betalen, en daarnaast is ook de APK aan de beurt.
Wegenbelasting in Curacao
De wegenbelasting gaat hier iets anders dan in Curacao. Om te beginnen gaat wordt dit niet gebaseerd op gewicht, maar op leeftijd van de auto en het type brandstof. Dat is op zich nog wel te overzien. Wat we vervelender vinden is dat je dit niet vanuit huis kunt regelen via een acceptgiro of iets dergelijks. Je moet er de deur voor uit om het te gaan betalen. En dat gaat -uiteraard- op z’n Curacaos: traag… (poko poko!). Er zijn 4 locaties waar je langs kunt gaan, maar daar zullen dus wel zo’n 100.000 (gokje) auto-bezitters langs moeten voor eind maart. We horen dat dit wel een halve dag aan wachttijd kan kosten. Als het een beetje meezit kan een ‘mannetje’ via Miranda d’r werk dit voor ons gaan doen, maar misschien moeten we er toch zelf voor in de rij gaan staan.
Het scheelt wel dat de Wegenbelasting in Curacao flink lager is dan in Nederland: voor een reguliere auto, benzine, bouwjaar vanaf 2006, betaal je NAF 391,- per jaar (ongeveer € 160,-). Tank je diesel dan is flink duurder uit: NAF 1.149,- (ongeveer € 460,-). Wij hebben het nog niet kunnen regelen, want je hebt hier een geldige keuringskaart voor nodig. En de keuringskaart voor onze auto is per 10 januari vervallen… 🙁
Autokeuring in Curacao
De autokeuring in Curacao gaat ook wat minder soepeltjes dan in Nederland. De uitdaging is dat je dit niet bij bijna elk garagebedrijf kunt laten regelen. Je moet hiervoor naar het enige keuringsstation van Curacao. Hiervoor moet je eerst een afspraak maken, wat gelukkig sinds een paar weken via e-mail kan (dus dat scheelt al weer een uurtje ‘wachtrij-tijd’). Maar ja, als enige keuringsstation in Curacao heb je het best wel druk, dus toen wij half januari vroegen om de eerstvolgende mogelijkheid omdat onze keuringskaart al verlopen was, kregen we een afspraak voor 14 februari… Gelukkig ben je met een kopie van de afspraak wel gedekt als je onderweg wordt aangehouden door de politie. Nu maar hopen dat onze auto goed door de keuring komt, maar dat zit wel goed (hopen we).
Geldproblemen
Lekker dan…. Eens in de zoveel tijd maken we wat geld over van onze Nederlandse ING-bankrekening naar onze MCB-rekening hier op Curacao. Duurt normaal gesproken ongeveer een week, maar de overboeking die we begin januari gedaan hadden was er na drie weken nog niet. Bellen met de ING, en die stellen zich weer lekker klantvriendelijk op: “Nee, ligt niet aan ons.” “Ja hoor, als u dat wilt kunnen we het gaan uitzoeken. Duurt tot 3 weken en kost u €25,-.” WAT?!?!! Dus de partij die claimt dat ze veilig en betrouwbaar met ons geld overgaan kan -blijkbaar- niet correct ons geld naar een andere rekening overboeken, en dan moeten wij (a) speciaal aanvragen om ons geld op te sporen, en (b) moet WIJ daar voor gaan betalen? Dacht het niet…. Na ongeveer deze reactie van ons aan de telefoon bleek het ook wel gratis te kunnen. Ondertussen zijn we 2 weken verder en nog geen teken van ons geld. Onze MCB-rekening is “opgedroogd”, maar gelukkig kunnen we zonder problemen pinnen met onze ING-pas en hebben we nog de creditcard.
Verder deze weken…
Deloitte reünie
Miranda heeft nog een kleine Deloitte reünie gehad, met drie collega’s uit de tijd dat Miranda er nog werkte. Twee van hen wonen nu op Curacao, en de derde was op vakantie. Was gezellig om weer eens lekker te kletsen over de ‘goede oude tijd’, en leuk om te zien wat ieder voor zich na al die jaren bereikt had.
Engelse les
Max heeft het nog steeds helemaal naar z’n zin op school. Afgelopen twee weken stonden in het teken van de CITO-toets, maar tussendoor is Max ook nog begonnen met Engelse les. Gaat lekker op een speelse manier uiteraard, en kan Max nu bijna de hele kinderboerderij opnoemen in het Engels. Gaat toch anders dan mijn eerste les Engels, maar dat was dan ook in de brugklas!
Vliegeren
Een voordeel van de wind die nu dagelijks om je oren blaast is dat het de ideale tijd is om te vliegeren. Max vindt het reuze-stoer als hij met Mark naar de St. Jorisbaai gaat om met de vlieger aan de gang te gaan. Max kan het al aardig, al is het soms niet makkelijk als er eigenlijk te veel wind staat.
Muggen
Waar ze vandaan komen geen idee, maar sinds een paar dagen hebben we te maken met enorm veel meer muggen dan wat we gewend waren. Voor zover we kunnen nagaan hebben we geen (nieuw) stilstaand water in of om het huis, maar opeens zien we ze overal en de hele dag door. Op de porch, in de toiletten en ook in de slaapkamers. Gisteravond voordat de kids naar bed gingen een rondje gedaan door de bovenverdieping en zo’n 30 muggen kunnen killen met ons ‘muggen-tennisracket’. De kinderen en Miranda liggen veilig onder de klamboe, en Mark had normaal gesproken geen last van die enkele mug in de slaapkamer. Maar het is vooral al dat gezoem de hele nacht wat je wakker houdt. Ach ja, “paradise ain’t always perfect” zullen we maar zeggen.
Nog minder dan drie maanden en we vliegen al weer terug naar Nederland. Dat betekent toch wel dat we al een klein beetje begonnen zijn met aftellen en al rekening gaan houden met ons vertrek. Geen grote flessen wasmiddel meer kopen, al wat spullen klaar leggen die Mark z’n ouders mee terug kunnen nemen als zij over een paar weken weer langs komen, al wat spullen verkopen via de lokale Marktplaats en al een beetje uitzoeken wat een reële prijs is onze auto voor te verkopen. O ja, en tussendoor lopen we elke dag nog in korte broek en t-shirt naar het zwembad terwijl in Nederland de winter een beetje op gang komt… 😉
