De hoogste tijd voor een nieuw blog. Een update van de afgelopen drie weken deze keer. Bezoek uit NL, basketbal, Sinterklaas, wéér gezinsuitbreiding en de tijd die doortikt …

Bob & Renske

Zoals vorige keer al verteld waren Bob & Renske op bezoek. Prima om ze in huis te hebben! Ze zijn er lekker elke dag op uit gegaan, o.a. naar Westpunt, Klein Curaçao en een dagje duiken. Sportief als ze zijn, konden ze het niet laten om een sportschool op te zoeken en daar een paar keer flink tekeer te gaan. Ze hadden nog een mooie verrassing voor ons: Bob en Renske gingen pannenkoeken bakken voor de kids, en Miranda en Mark mochten op hun kosten heerlijk uit eten. Was top, nogmaals bedankt!
Tussendoor hebben we ook nog wel genoeg met elkaar kunnen kletsen, en het was erg gezellig om weer eens bij te kletsen met “mijn kleine neefje” en zijn “Love in the Wild” Renske! 😉

Kampioen en Sinterklaas

Twee dagen voor dat Miranda haar kampioenswedstrijd met haar basketbal-team moest spelen kregen we een oproepje dat de kinderen mee moesten: Sinterklaas zou ook naar de sporthal komen. Dus met z’n allen (en Bob & Renske) naar de sporthal toe. Miranda speelde weer een lekker potje, en ze wonnen vrij gemakkelijk: Spartacus kampioen! Voor het mooie misschien wel iets te snel (2-0 in de play-offs), want Miranda had best nog wel een wedstrijd willen spelen. Vlak na de laatste zoemer opeens een hoop kabaal, en ja hoor, daar kwam Sinterklaas. Althans, eerst kwamen er een stuk of vijftien Zwarte Pieten (waaronder een paar regenboogpieten) dansend naar binnen, en als laatste kwam de Goedheiligman. Hij keek een beetje verdwaasd om zich heen, de oude man had blijkbaar al een drukke dag achter de rug.
Terwijl de Sint licht apatisch op een stoel midden in de zaal ging zitten, lieten de Pieten hun kunstjes zien: een menselijke toren, op de handen lopen, en uiteraard ook nog flink dansen op de knalharde herrie van de twee trommel-Pieten die ook mee waren.

Max, Stijn en Charlotte waren toch wel flink onder de indruk van deze totaal andere vorm van Sinterklaasfeest, dat ze er een beetje bang van werden. Met veel durf werd nog net de tekening aan de Sint gegeven, maar uiteindelijk ging alleen Max met de Zwarte Pieten op de foto. Ze wilden zelfs niet meer naar de Sint toe om een kadootje op te halen! Jammer dat er naast onze kids nog slechts vijf andere kinderen waren, dus echt een groots Sinterklaasfeest wilde het niet worden. Nadat de Pieten klaar waren met hun showtje vertrok de Sint met zijn gevolg (alle Pieten achterin een grote pick-up truck) naar de volgende schnabbel… 😉

 

Winter in Curacao

Ondertussen zijn we ook in Curaçao toch in de winter aanbeland. De afgelopen maanden waren we al door meerdere mensen gewaarschuwd dat het dan echt wel fris kan zijn, en dat je ’s nachts de airco niet meer nodig hebt en soms zelfs een deken uit de kast zal trekken. Nou, dat valt voor ons dus wel mee. Ja, het is inderdaad wat frisser, wat vooral betekent dat we minder snel gaan zweten. Maar verder lopen we nog gewoon in korte broek en t-shirt, springen we vrijwel dagelijks in het zwembad om af te koelen en douchen we nog voornamelijk met koud water.
De afgelopen weken nog twee regenachtige dagen gehad, en verder ‘gewoon’ toch echt weer een heerlijk zonnetje en temperaturen van rond de 30 gr.! Dus die winter in Curaçao valt wel mee, en het is eigenlijk ook wel lekker dat het niet zo enorm heet meer is.

Sanne

Zoals eerder gemeld in dit blog hebben we een Curaçaos zwerfhondje geadopteerd, Mick. Omdat we het ook wel een klein beetje zielig vonden voor Mick als hij alleen zou blijven, en omdat er nog zoveel meer leuke honden bij CARF te adopteren zijn, hebben we besloten nóg een hondje mee naar NL te nemen: Sanne. Sanne is nu een maand of vijf oud, en woont nu nog bij dezelfde adoptie-ouders waar Mick ook woont. Ze kennen elkaar dus al, en spelen leuk samen. Gelukkig is Sanne (net als Mick) geduldig met en lief voor de kids. Stijn en vooral Charlotte zijn soms nog steeds een beetje bang voor de hondjes, maar zolang de hondjes stil liggen durven ze er wel naar toe om ze te aaien en te knuffelen. Nog wel één twijfelgevalletje met Sanne: Zal ze veel gepest gaan worden met haar naam nu ze ‘Sanne van der Panne’ gaat heten? 😉

Halverwege

Ondertussen vliegt de tijd door, en zijn we al over de helft van onze negen maanden in Curaçao. We hebben het nog steeds erg lekker, maar hebben er ook vrede mee dat we over een paar maanden weer terug naar NL gaan en ons ‘normale’ leventje weer oppakken.
Curaçao is een heerlijk land, maar in de dagelijkse praktijk kom je ook zat kleine en minder kleine dingen tegen waardoor je NL weer extra gaat waarderen. We genieten van het lekkere weer en de relaxte mentaliteit op het eiland, maar dat compenseert voor ons niet voor alle minpuntjes waar men bij zegt “Tsja, dat is Curaçao …”.

Niet naar Curacao

Omdat we proberen een blog te maken dat een eerlijke weergave geeft van het mooie Curaçao (meer dan alleen maar de vakantie-sfeer op de witte strandjes met palmbomen), hier een aantal argumenten waarom Curaçao voor ons niet het land is om een aantal jaar te gaan wonen.

• De overheid: De politieke top lijkt er vooral te zijn om er persoonlijk beter van te worden, en vrijwel allemaal geven ze continu het bewijs van onvermogen af (nog veel meer dan in NL ;-)). Dat ze niet voldoende capaciteit hebben zou je ze nog kunnen vergeven: Met ruim 150.000 inwoners heb je nou eenmaal niet een grote groep politieke talenten tot je beschikking. In NL heeft Apeldoorn ook iets van ruim 150.000 inwoners, en niemand verwacht dat alleen uit Apeldoorn voldoende politiek talent komt om een heel land te besturen. Kwalijker is wel dat het telkens weer overkomt dat ze niet eens proberen om er iets moois van te maken, en vooral druk lijken met het zorgen voor zichzelf en hun persoonlijke achterban. Je merkt ook dat een heel groot deel van de bevolking de politiek zo enorm zat is, maar elk volgende regering maakt er weer net zo’n rommeltje van.
• De criminaliteit: Ja, je hebt overal criminaliteit, maar op Curaçao is het wel erg aanwezig. Mede door de verschillen tussen arm en rijk, en wederom de politiek die weinig tot niets doet aan ‘boeven vangen’, kunnen de lokale boefjes ongestoord hun gang gaan. De uitschieters van afgelopen kerst: twee doden, en twee bejaarden van 80+ op straat overvallen en neergemept (alle vier de incidenten staan los van elkaar). Niet voor niets heeft vrijwel elke woning of resort een hoog hek geplaatst, een alarminstallatie, en/of een waakhond, en is er op vrijwel alle resorts (ook die voor vaste bewoning) ’s nachts bewaking aanwezig.
• De vervuiling: De mentaliteit van veel inwoners om je grof vuil zomaar ergens neer te gooien zodat men er zelf geen last meer van heeft (maar over een paar jaar zwerft het vuil nog rond) is hier duidelijk aanwezig. Je hebt het bv. ook wel in Zuideuropese landen dat er bepaalde plekken zijn (bv. in de bergen) waar iedereen z’n oude koelkast maar neergooit, maar op Curaçao zie je overal de rommel liggen. Je ziet ook in veel woonwijken autowrakken staan die al helemaal volgroeid zijn met planten, kapotte vuilniszakken die langs de weg blijven liggen (terwijl de vuilniswagen er wekelijks langs rjidt), en zelfs zie je regelmatig een dode hond die makkelijk een dag of 5 langs de kant van de weg ligt. Ga je naar de natuurgebieden van Curaçao (Banda abou, Banda ariba, St Jorisbaai, Spaanse Water, etc.) dan zie je helemaal overal de rommel langs de weg liggen. Zo jammer voor dit mooie eiland, maar hier schieten veel bewoners en (wéér) de overheid flink te kort.
• Poko poko: Poko poko (= rustig aan) lijkt wel de lijfspreuk voor de commerciële – of overheidsorganisaties. Even iets regelen bij Kranshi (= lokale stadskantoor), overstappen van internetprovider, een pakketje wegbrengen naar het postkantoor of een nieuwe auto op je naam laten schrijven: Trek er per geval minimaal een halve dag voor uit, maar houdt er rekening mee dat je ergens de komende weken nog minimaal een halve dag er voor nodig hebt. Bv. omdat je aanvraag niet goed is genoteerd, omdat er iets kwijt is en niemand meer weet hoe dat nou kan, of gewoon omdat het op de stapel is blijven liggen terwijl het personeel druk was met niets doen.
• Grootte: Een eiland als Curaçao is niet zo heel groot: ruim 60 km van west naar oost, en tussen de 4 en 15 km van noord naar zuid. En als dan ook nog de meeste activiteiten zich alleen in en rond Willemstad afspelen, dan ben je vrij beperkt in entertainment/uitjes (voor de kids) en lokaal een weekendje weg.
• Ongedierte: Waar op het eiland je ook woont, overal heb je last van ongedierte. Kakkerlakken, ratten, termieten, heel veel mieren, vliegen, etc.: Je bent ongemerkt eigenlijk continu bezig met je ‘battle’ tegen het ongedierte in en om je huis.\
• Beperkte mobiliteit: Vrijwel al het vervoer op Curaçao gaat per auto. Soms zie je een scooter (toeristen) en fietsers zie je alleen als sportieve ontspanning op de racefiets of mountainbike. Lopen is eigenlijk geen optie door de temperatuur en het gebrek aan degelijke voetpaden. Er is wel een vorm van openbaar vervoer met de taxibusjes die rondrijden, maar dan is het maar afwachten wanneer ze langs rijden, of je er nog in past, en welke route hij nog neemt voor hij jou op je bestemming afzet. De uitdaging hierbij is dus dat je je kids (ook tieners) altijd met de auto moet wegbrengen en ophalen, totdat ze zelf hun rijbewijs hebben.

Allemaal van dat soort feitjes waar je prima mee om kunt gaan voor een vakantie (ook al duurt die negen maanden), maar voor ons een reden om niet voor bv. vijf jaar of langer hier te willen wonen. Begrijp dit niet verkeerd, we genieten nog steeds van deze speciale periode in ons leventje, en we zullen het ook echt wel jammer vinden als we eind april richting vliegveld Hato moeten. We zullen ook zeker weer terug gaan naar Curaçao voor vakantie, of dat nou over twee jaar is of over vijftien jaar.

Maar voorlopig hebben we nog vier mooie maanden te gaan! 🙂

Veel geluk & gezondheid voor 2014: Bon aña!