Twee prima weekjes, die met een flinke domper werden afgesloten…
Parke Tropikal
Dinsdag is Mark met Stijn en Charlotte naar Parke Tropikal geweest. Een soort van “mini-Avifauna”: een klein dierentuintje met vooral aapjes en vogels, aangevuld met wat ‘klein wild’ als schildpadden en wasbeertjes. Het ‘pronkstuk’ is de leeuw, die zit in een kooi buiten het hek, en een speeltuintje en een kinderboerderij maken het park compleet.
Helaas is het duidelijk zichtbaar dat Parke Tropikal hoognodig aan een flinke opknapbeurt toe is. Ze zijn ook begonnen aan een Masterplan dat over 10 jaar een mooi park op moet leveren. Jammer, de bezoekers tot die tijd zullen het ‘leuk’ vinden, maar meer ook niet. Aan de andere kant mag je er ook niet teveel van verwachten, aangezien de entree gratis is. Zelfs in de huidige staat zouden ze toch nog wel iets aan toegangsgeld kunnen vragen, waarmee ze misschien het Masterplan iets kunnen versnellen?
Ziek
Helaas zijn de afgelopen twee weken ook gekenmerkt door ziekte van ons. Had eerst Miranda een slechte dag waarbij ze zich misselijk voelde, een paar dagen later was Mark aan de beurt om twee dagen beroerd te voelen en over te geven. Kort daarna was het Stijn die opeens de hele dag al tammetjes was en opeens riep “Ik moet spugen!”, en nog net op tijd boven de wc hing. En ja hoor, afgelopen zondagavond liep Max enorm te treuzelen met naar bed gaan “Ik heb zo’n pijn in mijn buik”. Eerst een kwartiertje op de wc gezeten, maar dat leverde niet op. Max ging staan, draaide zich om en was daarmee nét te laat om in de wc te spugen, dus het avondeten werd met een druk van ongeveer 3 bar door de halve badkamer gesproeid… 🙁
Gelukkig lijkt het daar bij te blijven: 1 à 2 dagen een naar gevoel, en dan klaar. Nu maar hopen dat Charlotte de dans ontspringt.
Ziekenhuis
In de loop van de week kregen we ook de nodige verontrustende berichten uit NL: het ging steeds slechter en slechter met de vader van Miranda. Hij heeft continu pijn, maar de artsen konden maar niet achterhalen wat het was. Uiteindelijk werd besloten dat hij maar moest worden opgenomen in het ziekenhuis voor gedegen onderzoeken. Na een paar dagen kwam er erg slecht nieuws: de pijn -met name in zijn rug- werd veroorzaakt door beenmergkanker. Dit kwam natuurlijk hard aan, en we gingen gelijk een ticket regelen bij de KLM zodat Miranda terug naar NL kon. Uiteindelijk vloog ze vrijdag terug, en zit ze daar nu tot komende zaterdag. Gelukkig gaat het ondertussen naar omstandigheden beter met haar vader: Door o.a. morfine is de pijn een stuk minder hevig, en men heeft al een behandelplan opgesteld. Genezing is helaas niet meer mogelijk, maar met een chemokuur en eventueel bestralen is er hopelijk nog enkele jaren mee te leven.
Mike
Ondanks dit slechte nieuws toch ook leuk nieuws deze week: we hadden contact opgenomen met CARF, een lokale organisatie die zwerfdieren (voornamelijk honden) opvangt, om een hondje uit te zoeken. Na ons verhaal gehoord te hebben, dacht de CARF-vrijwilligster dat Mike wel goed bij ons zou passen. Mike was als puppie op straat gevonden en bij CARF gebracht, en ondertussen is Mike 5 maanden oud en een prima beestje. Toen Mike bij ons kwam om kennis te maken was hij erg rustig, maar toen we een dag later met hem gingen wandelen (en er andere honden bij waren) kwam hij lekker los. Hij lijkt wel iets met (of tegen?) fietsers te hebben, als er eentje voorbij komt gaat hij er achteraan. Dat kan nog wat worden in NL… 🙂
Helaas zijn huisdieren niet toegestaan op Recompensa Park, dus tot we naar NL gaan blijft hij bij zijn adoptie-ouders en zullen wij hem wekelijks bezoeken en meenemen voor een lekkere wandeling. Max was vanaf het eerste moment helemaal verliefd op Mike, Stijn en Charlotte vinden hem ook wel lief, maar als hij in de buurt komt gaan ze nog gillen. Waarschijnlijk komende week beginnen we met puppietraining met Mike, dus misschien dan ook de kleintjes maar eens meenemen.
Verder deze weken
Max had schoolkamp. Klinkt grootser dan het was voor hem: De hogere klassen gingen een paar nachtjes slapen bij Landhuis Pannekoek, en groepen 1, 2 en 3 gingen er één middag heen. Het was een erg leuke middag voor Max met allerlei waterspelletjes. Jammer dat Max toen hij thuis kwam bijna niets meer bij zich had van zijn extra setje kleding dat hij mee had, en ook bord, bestek en schoenen waren achtergebleven…
De zwemlessen gaan nog steeds prima, vooral Stijn pakt het goed op.
Mark heeft via Skype een goed gesprek gehad om mee te gaan helpen met het nieuw op te zetten samenwerkingsverband Hematon, waar ook de Stichting Contactgroep Leukemie in op gaat. Er is nog veel te doen voor de website en op gebied van social media, dus dat wordt leuk.
Miranda heeft het lekker op haar werk, en kreeg zowaar een complimentje van haar manager dat ze met 20 uur per week het werk minimaal net zo goed doet als haar voorgangster met 40 uur per week. Nu is ze dus even een weekje in NL, en dan heeft ze een paar drukke weken voor de boeg.
Max heeft met de broertjes Tijn en Finn twee vriendjes op Recompensa Park waar hij nu bijna dagelijks mee speelt, en Stijn hobbelt er dan ook lekker achteraan.
Miranda d’r achternichtje Marloes (die al een paar jaar in Curaçao woont) kwam nog eten, en ondanks dat ze haar pas twee keer hebben gezien lijken de kids dol op haar.
Komende week
Mark zal het nog een paar dagen zonder Miranda moeten redden met de drie kids. Aanpoten, maar tot nu toe gaat het prima. Gelukkig kan Max ’s ochtends naar school meerijden met Tijn en Finn, dus dan hoeven Stijn en Charlotte niet uit bed getrokken te worden.
Verder is het aftellen tot begin komende week, als Mark z’n ouders langs komen voor twee weken. De kids staan te springen om opa en oma weer te knuffelen! 🙂
