Na negen heerlijke maanden was het helaas echt zo ver: koffers inpakken en terug naar Nederland!

De laatste dagen in Curacao

Onze laatste dagen in Curacao voelden toch wel vreemd aan. Je bent echt iets aan het afsluiten. Negen maanden terug waren we vlak voor onze reis ook van alles aan het regelen en afsluiten, maar dat was met de wetenschap dat we negen maanden later weer terug zouden komen. Dat geldt deze keer niet: het is nu echt over en we komen -voorlopig- niet meer terug in Curacao. En dat was best een vreemd gevoel voor ons. Hadden we een maand of twee ervoor nog geen enkel probleem met de gedachte ‘dushi Korsou’ achter te moeten laten, nu het vertrek echt snel dichterbij kwam realiseerden we ons dat we dit heerlijke eiland toch echt wel zullen gaan missen. Blijkbaar een teken dat we bewust en onbewust een erg lekkere tijd gehad hebben, en dat we nog meer van Curacao zijn gaan houden dat we al dachten.

Kinderherstellingsoord Siloam

Veel speelgoed van de kids hebben we kunnen verkopen en wat niet werd verkocht ging samen met veel kinderkleding naar Siloam, een opvangorganisatie voor (terminaal) zieke kinderen in Curacao. Dus twee dagen voor onze terugreis met ons vijfjes in ons gehuurde Hyundai I10 koekblikje, met het achterbakje vol met allerlei spullen en tussen de kids nog een gedemonteerde kinderstoel. Het paste net aan, maar voor het goede doel kun je best even een half uurtje krap zitten, toch?

Toerist in Curacao

Op het laatste moment wilden we toch nog zoveel mogelijk meepikken van het eiland en leken we opeens weer meer op de doorsnee toerist in Curacao en niet op de gemiddelde Makamba (= Nederlander in Curacao). Op de laatste dag voor ons vertrek zijn Mark en Max nog naar de grotten van Hato geweest, waardoor we nu o.a. weten dat de grotten van Hato ongeveer 300.000 jaar oud zijn, en dat de stalagmieten gemiddeld 1 cm per 100 jaar groeien. #DoeErJeVoordeelMee
Ook hadden we nog bepaalde stranden of restaurantjes waar we nog één keertje naar toe wilden, en de laatste avond hebben we ‘in toeristische stijl’ afgesloten met een wandelingetje door Otrobanda, met eten in het Riffort. Na afloop nog voor de laatste keer de hoge Julianabrug over gereden, die door Stijn en Charlotte nog steeds de Indianenbrug of de Leguanenbrug genoemd wordt. Daarna over de voor ons ondertussen zeer bekende Santa Rosaweg naar huis, en toen zat het er echt op. De volgende ochtend stond in het teken van koffers pakken, een laatste duik in het zwembad van Recompensa Park en om 12:30 stond de taxi voor de deur.

Terugvlucht Willemstad-Amsterdam

De terugvlucht naar Amsterdam met de KLM is prima verlopen. Van Taxi Norwin die ons naar vliegveld Hato bracht tot en met de taxi die ons van Schiphol naar huis bracht: alles verliep op rolletjes. Het enige minpuntje (maar ingecalculeerd) was dat tijdens de nachtelijke terugvlucht Miranda maar een klein uurtje had geslapen en Mark helemaal niet. Gelukkig hadden de kinderen nog een uurtje of 4 geslapen. De ouders van Mark stonden op Schiphol en namen de kinderen mee naar ons huis. Ondanks dat we een half uurtje eerder waren geland dan gepland, kwam ons taxibusje precies aanrijden toen wij bij het meetingpoint kwamen aanlopen. Een prima busje waar Miranda, Mark, vijf koffers en twee honden makkelijk in gingen en na 45 minuten waren we echt weer thuis!

Mick en Sanne mee naar Nederland

De grootste uitdaging van de terugreis was waarschijnlijk wel hoe het zou gaan met onze honden Mick en Sanne. Ze werden op Hato gebracht door hun pleegouders Mirjan en Gerard. Het inchecken duurde wel even, o.a. omdat de honden in de bench op de op de kofferweegschaal moesten, en daarna weer uit de bench zodat die nog door de scan kon. Maar na ongeveer een half uurtje kon Mark de twee honden in hun bench op het platform achter laten. Mick was de hele tijd al erg angstig, gelukkig kon Sanne er wat relaxter mee om gaan. Toevallig zaten we in het vliegtuig op rij 60, exact boven het deurtje waardoor de “odd sized luggage” (waaronder de honden) het vliegtuig ingerold werden. Dus we konden ze letterlijk het vliegtuig in zien gaan. Een geruststelling om te weten dat ze ook echt mee gingen! 🙂
Op Schiphol stonden Mick en Sanne al netjes op ons te wachten naast de bagageband, waarna we een kleine uitdaging hadden om vier bagagekarretjes (2 met koffers, 2 met honden) naar buiten te duwen. Maar met wat hulp van douane-personeel kwam dat ook goed, en toen was er eindelijk een fris welkom in Nederland voor Mick en Sanne!

Weer in Nederland

Nu we ondertussen al weer een paar dagen terug in Nederland zijn, bevalt het hier ook wel weer. We verbazen ons er nog wel over hoe snel je de jarenlange onbewuste routine van je Nederlandse leventje voor sommige dingen na nog geen jaar al weer kwijt bent. De afgelopen dagen kwam regelmatig de vraag naar boven “Hoe ging dat nou toch?” bij dingen die je voorheen bijna onbewust elke dag foutloos deed. De eerste twee dagen was het voor ons allemaal schrikken als we naar de wc gingen: Wat is die wc-bril koud! Stijn was na twee dagen soms nog de weg kwijt in huis en wist niet waar hij het kantoortje van Miranda kon vinden. Charlotte heeft het er nu nog steeds over ‘als we naar Nederland gaan, dan ….’. Maar alles bij elkaar wennen we snel, en lijkt de warmte van Curacao soms al weer lang geleden.

En nu?

Tsja, en dan is het avontuur voorbij! Miranda en Mark gaan weer aan het werk en Max mag weer naar school. Voor Stijn en Charlotte zijn er wel kleine nieuwe mijlpaaltjes: Stijn gaat na de mei-vakantie naar de basisschool, en Charlotte begint die week op de peuterspeelzaal. Onze dagelijkse routine zal wat anders worden nu we ook een paar keer per dag met Mick en Sanne moeten wandelen, maar alles bij elkaar zal er niet zo veel anders zijn dan een jaar geleden.

Zullen we Curacao gaan missen? Ongetwijfeld zullen we het zonnetje, het buiten leven, het zwembad, het strand, het hele jaar door de BBQ aan kunnen steken en al die andere mooie en lekkere dingen en lieve mensen van Curacao gaan missen. Maar thuis in Nederland is het ook prettig en soms ook echt wel beter. Onze familie en vrienden weer in dezelfde tijdzone, niet de hele dag door zweten, veel minder ongedierte, een land waar het meeste wél goed geregeld is, waar we weer lekker met de fiets er op uit kunnen en nog veel meer heerlijke voordelen van ons kikkerlandje!
De toekomst moet maar uitwijzen of we weer gewoon kunnen aarden in onze vertrouwde omgeving of dat het na een tijdje toch teveel blijft kriebelen. We gaan het wel merken, maar voor nu gaan we weer genieten van ons mooie leven in Nederland!

Bedankt!

Via deze weg willen we iedereen bedanken die ons tijdens ons avontuur heeft gevolgd via dit blog. Veel volgers zijn familie en vrienden, maar ook totale vreemden (met vergelijkbare plannen) werden trouwe volgers. Bedankt allemaal voor jullie meeleven en alle reacties die we gekregen hebben; we vonden het leuk dat er zoveel mensen waren die ons volgden!

Hiermee sluiten we het blog over ons persoonlijke avontuur in Curacao af. Dat betekent echter niet dat deze website stil komt te staan! De pagina’s met info over Wonen in Curacao en Vakantie in Curacao zullen de komende tijd nog regelmatig uitgebreid worden met allerlei praktische info over Curacao. Kom dus nog eens terug op deze website en blijf daarmee op de hoogte over hoe mooi het leven op Curacao kan zijn!

Masha Danki!